دیجیاتو آپارات

آب برای حیاتی که می‌شناسیم، ضروری است. دانشمندان هنوز نمی‌دانند آب دقیقاً چگونه به زمین رسیده است و آیا همان فرایندها برای سیارات فراخورشیدی نیز برقرار بوده‌اند یا خیر. به‌نظر می‌رسد سرنخ‌های جدیدی در منظومه فراخورشیدی PDS 70، در فاصله ۳۷۰ سال نوری از ما، وجود دارد. تلسکوپ فضایی جیمز وب به‌تازگی در مکانی غافلگیرکننده در این منظومه بخار آب یافته است. این منظومه میزبان دو دیسک گاز و غبار است که فاصله‌ای ۸ میلیارد کیلومتری از هم دارند. در میان این دو دیسک، دو سیاره گازی غول‌پیکر وجود دارد. طبق گزارش ناسا، ابزار فروسرخ میانی (MIRI) تلسکوپ جیمز وب در حلقه درونی این منظومه، در فاصله کمتر از ۱۶۰ میلیون کیلومتری ستاره میزبان، بخار آب کشف کرده است. این اولین‌بار است که در چنین ناحیه‌ای با حداقل دو پیش‌سیاره بخار آب شناسایی می‌شود. طیف دیسک پیش‌سیاره‌ای PDS 70 (نمودار سفید) که تعدادی از خطوط انتشار بخار آب (نمودار آبی) را نشان می‌دهد.NASA, ESA, CSA, J. Olmsted (STScI) تولد در بخار آب PDS 70 یک ستاره نوع K، سردتر از خورشید، است. سن آن ۵٫۴ میلیون سال تخمین زده می‌شود که برای وجود یک دیسک سیاره‌زایی بسیار زیاد بوده و به همین دلیل کشف بخار آب دانشمندان را شگفت‌زده کرده است. در طول زمان، گازها و غبار دیسک‌های سیاره‌زایی کاهش می‌یابند، بادها و تابش‌های ستاره‌ای آن‌ها را به بیرون می‌رانند یا این مواد جذب اجرامی بزرگ‌تر می‌شوند و درنهایت سیاره‌ها شکل می‌گیرند. پیش از این، در چنین ناحیه‌ای از منظومه‌های ستاره‌ای بخار آب کشف نشده بود. به همین دلیل دانشمندان تصور می‌کردند شکل‌گیری سیارات سنگی دارای آب در این فاصله بسیار نادر است. اخترشناسان همچنان از وجود پیش‌سیاره‌ها در, ...ادامه مطلب

ناسا روز گذشته اعلام کرد، ستاره شناسان آن سیاه چاله عظیمی را در مرکز کهکشانی پیدا کرده اند که در «ناحیه کم جمعیتی» از هستی قرار دارد. این یافته از آن جهت اهمیت دارد که پیشتر تصور می شد، سیاه چاله های با این ابعاد و انداره تنها در مرکز خوشه های کهکشانی بسیار بزرگ وجود دارند. اما حفره جدید یافت شده که توسط تلسکوپ فضایی هابل متعلق به ناسا و همچنین تلسکوپ Gemini در هاوایی کشف شده خبر از این می دهد که این حفره ها بیشتر از آنچه تصور می شد رایج و متداول هستند. چانگ پی ما، ستاره شناس سرپرست و محقق دانشگاه برکلی و همچنین کارشناس سیاهچاله های عظیم در این باره گفت: حفره سیاهی که به تازگی در مرکز یک کهکشان بیضوی به نام NGC 1600 شناسایی شده در یک مرداب کیهانی قرار دارد که در واقع گروه کوچکی از 20 یا تعداد بیشتری کهکشان را در خود جای داده است. اما یک چیز دیگر نیز باعث شگفتی دانشمندان شد؛ اینکه سیاهچاله عظیم کشف شده که حدودا 200 میلیون سال نوری تا زمین فاصله دارد ظاهرا 10 برابر از آنچه پیشتر تصور می شد بزرگ تر است. براساس یکی از فرضیات مطرح شده، این سیاهچاله حاصل ادغام دو سیاهچاله دیگر است و به همین خاطر تا این اندازه بزرگ شده است. این ادغام احتمالا زمانی رخ داده که دو سیاهچاله با یکدیگر برخورد کرده اند. وقتی کهکشان ها با یکدیگر برخورد می کنند، سیاهچاله هایی که در مرکز هرکدام از آنها قرار دارند شروع به چرخیدن و بلعیدن توده های کناری خود می کنند تا اینکه به یکدیگر متصل می شوند و از این اتصال یک سیاهچاله بزرگ و جدید به وجود می آید که از آن زمان به بعد شروع به رشد می کند. ما در این باره گفت: سیاهچاله برای آنکه تا این اندازه بزرگ شود باید فاز یا حالتی کاملا حریص داشته باشند که در این صورت حجم بالایی از گاز را مصرف خواهد کرد. ستاره شناسان آن سیاهچاله را با اندازه گیری شتاب و سرعت ستاره هایی پیدا کرده اند که در اطرافش قرار دارند. در واقع ستاره ها تحت تاثیر گرانش سیاهچاله هستند و منجمان با اندازه گیری شتاب آنها می توانند به اطلاعات خوبی در مورد اندازه جرم و توده آن سیاه چاله دست پیدا کنند. در این مورد خاص سیاهچاله ای که در مرکز NGC 1600 مشاهده شده است وزنی برابر با 17 میلیارد برابر خورشید دارد. البته سنگین ترین سیاهچاله دنیا در خوشه کهکشانی Coma قرار دارد که از 1000 کهکشان را در خود جا, ...ادامه مطلب