دیجیاتو آپارات

سیاهچاله‌ها از عجیب‌ترین و جذاب‌ترین اجرام در فضا هستند. آن‌ها بسیار متراکم هستند و چنان جاذبه گرانشی قدرتمندی دارند که حتی نور نیز نمی‌تواند از چنگ آن‌ها فرار کند. در این مقاله قصد داریم سیاهچاله را به صورت مفصل بررسی کنیم. در ابتدا به این سوال پاسخ می‌دهیم که سیاهچاله چیست. در ادامه به بررسی ویژگی‌های این جرم مرموز کیهانی می‌پردازیم و درنهایت تصاویر منتشر شده از آن را می‌بینیم. سیاهچاله چیست؟ سیاهچاله‌ها را می‌توان به یک چاله در فضا-زمان تشبیه کرد. فضا-زمان در حقیقت تاروپود عالم ماست. ما در نظریه نسبیت عام، زمان را به عنوان بعد چهارم در نظر می‌گیریم و زمان و مکان را به هم مرتبط می‌کنیم. گرانش در این نظریه یک نیرو نیست، بلکه انحنای فضا-زمان است که توسط جرم ایجاد می‌شود. فضا-زمان را همانند بافت نرم و لاستیکی یک ترامپولین در نظر بگیرید. در این صورت سیاهچاله همانند یک توپ بولینگ است که روی سطح آن قرار می‌گیرد. توپ باعث ایجاد یک گودی در سطح بافت لاستیکی می‌شود و اجرام کوچکتر را به داخل این گودی جذب می‌کند. این دقیقا همان کاری است که یک سیاهچاله‌ها در عالم انجام می‌دهند. از آنجایی که اعتقاد بر این است که سیاهچاله‌ها چگالی – نسبت جرم به حجم – بی‌نهایت دارند، می‌توان گفت این چاله‌ها انتهایی ندارند. در تعارف دیگر، می‌توان سیاهچاله را مقدار بسیار زیادی ماده دانست که در یک منطقه بسیار کوچک فشرده شده است. به عنوان مثال، ستاره‌ای با ده برابر جرم خورشید را در نظر بگیرید که در کره‌ای که قطر آن در حدود ابعاد شهر نیویورک است، فشرده شود. در نتیجه، میدان گرانشی شدیدی پدید می‌آید که حتی مانع فرار نور نیز می‌شود. کشف سیاهچاله‌ها «آلبرت اینشتین» برای اولین‌بار در سال , ...ادامه مطلب

حتما تا به حال مطالب زیادی را در مورد ماده تاریک مطالعه کرده اید. الکساندر کاشلینکسکی، یکی از ستاره شناس های مرکز پروازهای فضایی Goddard متعلق به ناسا در مریلند است که اخیرا اظهار داشته این ماده کیهانی مرموز از سیاهچاله هایی تشکیل شده که اندکی بعد از انفجار بزرگ یا بیگ بنگ شکل گرفته اند. امواج گرانشی نخستین بار در سپتامبر سال گذشته و با استفاده از رصدخانه تداخل سنج لیزری امواج گرانشی مستقر روی زمین موسوم به LIGO مشاهده گردیدند که به باور دانشمندان از برخورد دو سیاه چاله ایجاد شده اند. اما ستاره شناسی دیگر، اندکی بعد به این حقیقت پی برد که امواج موجود در فضا-زمان به مراتب نسبت به آنچه از سیاه چاله های بالغ انتظار می رفت کوتاه تر هستند و این فرضیه را مطرح نمود که این امواج از ادغام سیاهچاله های بسیار کهنی موسوم به PBH (نوع خاصی از سیاهچاله که تصور می شود نه از برخورد گرانشی ستاره های بزرگ تر بلکه به خاطر تراکم بالای ماده موجود در دوران اولیه شکل گیری هستی ایجاد گردیده است) اندکی بعد از انفجار عظیم در هستی شکل گرفته اند. کاشلینکسکی اما این ایده را یک گام فراتر برده و در مقاله ای که اخیرا منتشر کرد اظهار داشت ماده تاریک (که پیشتر تعریفی برایش وجود نداشته) احتمالا از خود PBHها تشکیل شده. این فرضیه همراستا با مشاهدات قبلی این دانشمندان در مورد تابش شدید پرتوی مادون قرمز از هستی است که در سال 2005 مطرح گردید و البته نمود پرتوی اکس در عالم که در سال 2013 میلادی از آن سخن گفت. در هر حال، اگر حق با او باشد، احتمالا کلیه مدل های تعریف شده برای اصل و سرچشمه هستی تغییر خواهند یافت. سایت Space.com آورده است که ماده تاریک در 500 میلیون سال نخست از آغاز شکلی گیری اش در داخل سیاهچاله هایی انباشت یافته که امواج گرانشی را شکل داده اند و امکانی را فراهم نموده اند که این ماده در داخل ستاره ها و کهکشان ها تجمع پیدا کند. این تعریف می تواند تابش مادون قرمز را که چند سال پیش کاشلینکسکی به آن اشاره نمود، توجیه کند و براساس آن، سیاهچاله های قدیمی که به ماده تاریک بدل می شوند هم علت وجود پرتوهای اکس هستند. حال، گام بزرگ بعدی تایید این نکته خواهد بود که آیا امواج گرانشی اندازه گیری شده با LIGO از سیاهچاله هایی ایجاد شده اند که در دوران کهن با یکدیگر ادغام شده اند یا خیر. البته روشن نمودن این مس, ...ادامه مطلب

ناسا روز گذشته اعلام کرد، ستاره شناسان آن سیاه چاله عظیمی را در مرکز کهکشانی پیدا کرده اند که در «ناحیه کم جمعیتی» از هستی قرار دارد. این یافته از آن جهت اهمیت دارد که پیشتر تصور می شد، سیاه چاله های با این ابعاد و انداره تنها در مرکز خوشه های کهکشانی بسیار بزرگ وجود دارند. اما حفره جدید یافت شده که توسط تلسکوپ فضایی هابل متعلق به ناسا و همچنین تلسکوپ Gemini در هاوایی کشف شده خبر از این می دهد که این حفره ها بیشتر از آنچه تصور می شد رایج و متداول هستند. چانگ پی ما، ستاره شناس سرپرست و محقق دانشگاه برکلی و همچنین کارشناس سیاهچاله های عظیم در این باره گفت: حفره سیاهی که به تازگی در مرکز یک کهکشان بیضوی به نام NGC 1600 شناسایی شده در یک مرداب کیهانی قرار دارد که در واقع گروه کوچکی از 20 یا تعداد بیشتری کهکشان را در خود جای داده است. اما یک چیز دیگر نیز باعث شگفتی دانشمندان شد؛ اینکه سیاهچاله عظیم کشف شده که حدودا 200 میلیون سال نوری تا زمین فاصله دارد ظاهرا 10 برابر از آنچه پیشتر تصور می شد بزرگ تر است. براساس یکی از فرضیات مطرح شده، این سیاهچاله حاصل ادغام دو سیاهچاله دیگر است و به همین خاطر تا این اندازه بزرگ شده است. این ادغام احتمالا زمانی رخ داده که دو سیاهچاله با یکدیگر برخورد کرده اند. وقتی کهکشان ها با یکدیگر برخورد می کنند، سیاهچاله هایی که در مرکز هرکدام از آنها قرار دارند شروع به چرخیدن و بلعیدن توده های کناری خود می کنند تا اینکه به یکدیگر متصل می شوند و از این اتصال یک سیاهچاله بزرگ و جدید به وجود می آید که از آن زمان به بعد شروع به رشد می کند. ما در این باره گفت: سیاهچاله برای آنکه تا این اندازه بزرگ شود باید فاز یا حالتی کاملا حریص داشته باشند که در این صورت حجم بالایی از گاز را مصرف خواهد کرد. ستاره شناسان آن سیاهچاله را با اندازه گیری شتاب و سرعت ستاره هایی پیدا کرده اند که در اطرافش قرار دارند. در واقع ستاره ها تحت تاثیر گرانش سیاهچاله هستند و منجمان با اندازه گیری شتاب آنها می توانند به اطلاعات خوبی در مورد اندازه جرم و توده آن سیاه چاله دست پیدا کنند. در این مورد خاص سیاهچاله ای که در مرکز NGC 1600 مشاهده شده است وزنی برابر با 17 میلیارد برابر خورشید دارد. البته سنگین ترین سیاهچاله دنیا در خوشه کهکشانی Coma قرار دارد که از 1000 کهکشان را در خود جا, ...ادامه مطلب

بگذارید مقدمه چینی های علمی را کنار بگذاریم. فیلم Interstellar، اثر کریستوفر نولان را اگر دیده باشید، قطعا می دانید که سفر از طریق یک سیاه چاله (یا به بیان تخیلی آن کرم چاله) چگونه است. وارد یکی از آن ها می شوید و با سرعتی بالا، از مکانی بیرون می آیید که میلیاردها سال نوری با مکان قبلی شما فاصله دارد. آیا چنین چیزی حقیقتا امکان پذیر است؟ احتمال آن وجود دارد. طی یک سال گذشته، فیزیکدان دانشگاه دارتموث ماساچوست، Gaurav Khanna و دیگر همکارانش با استفاده از سیستم کامپیوتر قدرتمندی، سعی در شبیه سازی محیط داخلی یک سیاه چاله داشته اند. خبر خوب این که، استفاده از سیاه چاله به عنوان پورتال برای سفر به دیگر نقاط عالم احتمالا امکان پذیر است. گاراو کانا در ایمیلی به فوربس نوشت: «چنین کاری پیش از این هیچ وقت انجام نشده بود. اگرچه پیش از این، طی دهه های گذشته، گمانه زنی هایی در مورد محیط داخلی سیاه چاله وجود داشت.» پروفسور کانا با استفاده از 200 دستگاه پلی استیشن 3، ابررایانه قدرتمندی ساخته با استفاده از آن ها در حال مطالعه ی سیاه چاله ها است. وی معتقد است با توجه به آنچه که در تحقیقات فعلی خود به دست آورده، سفر در زمان و سفر به وسیله سیاه چاله ها امکان پذیر است، دقیقا همانند فیلم های سینمایی چون Interstellar. اگر چنین مسئله ای حقیقت داشته باشد، باز هم انسان ها تکنولوژی کافی برای رسیدن به نزدیک ترین سیاهچاله را ندارند. ممکن است میلیون ها سال نوری (نه سال معمولی) به طول انجامد تا فضانوردها به یک سیاه چاله ی مناسب برسند. منبع: Forbes برچسب‌ها:Interstellarسفر در زمانسیاه چالهسیاهچالهکرم چالهکرمچالهکریستوفر نولان اشتراک‌گذاری: This entry passed through the Full-Text RSS service - if this is your content and you're reading it on someone else's site, please read the FAQ at fivefilters.org/content-only/faq.php#publishers., ...ادامه مطلب