مرزهای بیرونی عالم هستی از آن چه پیشتر تصور می شد به ما نزدیکترند

بر اساس تئوری «انفجار بزرگ» یا همان «Big Bang» عامل هستی 13.8 میلیارد سال پیش و بعد از یک انفجار بزرگ حاصل شد و از آن تاریخ تا کنون با سرعت نور در حال بسط یافتن است. بنابراین با شعاع جهان پیرامون ما (اگر آن را دایره ای فرض کنیم) باید چیزی حدود 13.8 میلیارد سال نوری باشد.

اما در سال 2003 گروهی از دانشمندان اثبات کردند که این رقم درست نیست و به دلایل مختلفی از جمله سرعت فوق العاده بالای گسترش آن و سایر متغیرها، شعاع عالم از این مقدار به مراتب بیشتر و چیزی در حدود 45.66 میلیارد سال نوری است. به بیان دیگر، یک پرتو از نور برای طی فاصله یک سر جهان تا آن سمت دیگرش به 91.32 میلیارد سال نوری زمان نیاز دارد.

حالا اما گروه دیگری از اخترشناسان اعلام کرده اند این محاسبات که بر اساس اطلاعات به دست آمده از مشاهدات ماهواره «WMAP» صورت پذیرفته اند دقیق نیستند و ابعاد عالم هستی را به درستی هم نشان نمی دهند.

در واقع اطلاعاتی که به تازگی توسط ماهواره Planck (متعلق به سازمان فضایی اروپا) در خصوص نرخ اتساع عالم هستی به دست آمده نشان می دهد که محاسبات 13 سال پیش در حدود 0.7 درصد خطا داشته اند و رقم دقیق تر برای شعاع جهان، 45.34 میلیارد سال نوری است.

البته این رقم حدود مرزهای مرئی عالم هستی را نشان می هد و به معنی این نیست که در ورای این مرزها، جهان ماده به پایان می رسد. از سویی، معدود ماده هایی در این دنیا وجود دارند که بتوانند از این مرزها عبور نمایند و از آن جمله می توان به نوترینوها اشاره کرد. این ذرات بسیار ریز از لحاظ بار الکتریکی خنثی هستند و می توانند از میان هر ماده ای بدون ایجاد هیچ برهمکنشی عبور نمایند. بنابراین از لحاظ تئوری نوترینوها می توانند از حدود مرئی عالم هستی عبور نموده و خبر از ورای آنها بیاورند.

البته شناسایی و ردیابی چنین ذره هایی در عالم بسیار بسیار دشوار است و همین مسئله باعث می شود که کاندیدای چندان مناسبی برای کسب اطلاعات از مرزهای دور عالم نباشند.